Matt Woods & The Natural Disasters (US) Southern Rock, Americana Missy Sippy Gent (21-10-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Matt Woods © Rootsville 2019

We waren nog maar net bekomen van het schitterende concert vorige week van Joe Filisko en Eric Noden of ons karretje bolde alweer richting Artevelde Stad. Vanavond zou "Matt Woods" een concert weggeven. Voor mij een nobele onbekende, maar ervaring had mij geleerd dat daar fijne dingen konden uitkomen. Ik had al tal van zulke concerten meegemaakt in Gent, waarna ik met een meer dan goed gevoel weer huiswaarts kon trekken, dus waarom nu ook niet?

Matt Woods is afkomstig uit Knoxville - Tennessee en brengt country, rock en southern roots uit de oostelijke regio van deze welbekende staat. Sommigen zullen zijn muziek bestempelen als americana, maar zijn genre laat zich niet echt labelen of in een bepaald hoekje duwen. Vele van zijn songs hebben hun wortels dan wel in de country, terwijl anderen getrokken zijn uit recht-voor-de-raapse en vettige rock’n roll. Hoewel ik verwacht had een man en zijn gitaar te zien, bleek daar een volledige band op het podium te staan. Hell yeah!

Buiten Matt op accoustische gitaar en zang hadden wij ook Jeremy Mckinder aan de bas, Weston Harris op gitaar en John Withlock aan de drums. Het was ook het laatste optreden van de band na een tour van meer dan twee maanden maar ze hadden er nog meer dan zin in. Er was niet veel volk afgezakt naar de Missy Sippy, maar dat zou de band niet deren en en aanwezigen zouden meer dan waar genoeg krijgen voor hun geld. Hoewel, met een gratis optreden is dat niet zo evident nietwaar?

Iets na negen kwamen de vier op podium opgestapt en werd onmiddellijk van jetje gegeven, te beginnen met ‘Blue Eyed’, song uit de laaste cd, “Natural Disaster”,  welke eind juni werd uitgebracht. Pittig met een vleugje country en wat southern rock. Het was natuurlijk te verwachten dat deze sympathieke boys wat reclame zouden maken voor hun nieuwste telg  en we kregen een stevige greep aangeboden met in de eerste set songs als ‘The Dream’, ‘Jailbird’, ‘Drive-Thru Town’. Songs over liefde en verloren liefde, drank, “loose women’, de probleemsituaties in de States en hoop. Alle songs op een leuke manier aangekondigd door Matt, die geen moeite had om op een wip het publiek naar zijn hand te zetten. Scherpe giaarsolo’s werden losweg uit de mouw geschud door Weston en een ritmesectie die stond als een huis. Snel afgewisseld met traag en de eerste dansers verschenen op de dansvloer. We waanden ons bijwijlen in een bar in de Midwest. Country, afgewisseld met rock ’n roll in de beste vorm met de duidelijk southern invloeden. Mij deden sommige nummers wat denken aan The Beat Farmers, geweldige band uit de eighties. Met ‘My Southern Heart’, het duchtig meegezongen ‘Hey Heartbreaker’ en ‘Sunshine’ sloten meteen de eertse set af.

Korte pauze voor de nodige verfrissingen en de verkoop van de merchandising natuurlijk en de band vertrok op hetzelfde élan als ze waren begonnen. Het concept is goed en werkt, dus waarom zou dat veranderen. De verhaaltjes bleven komen en de jongens speelden met veel plezier en dat zag je. ‘Cold Civil War’, ‘American Wam’of ‘Real Hard Times’ werden met een perfecte intro voorzien op Matt’s eigen humoristische wijze.

Het knappe ‘The Devil Drinks Scotch’ (terwijl de band zelf eerder voor Bourbon is sic Matt)was er dan weer eentje uit de nieuwe cd. Ondertussen bleef de band op hoog niveau acteren en gingen wij richting einde optreden met ‘Ghost Of The Gospel’, het wervelende ‘Brushy Mountain’ en de laatste song ‘Corner Of The World’. Een song waarbij de band werd voorgesteld en ieder even de kans kreeg zijn ding te doen. Op het einde werden de instrumenten opgeborgen en kwamen de jongens accapella midden in de kroeg het lied uitzingen. Waarlijk een geweldig moment. Nog beter werd het toen Matt, volledig alleen met zijn gitaar midden in de Missy Sippy de ultieme ballad kwam brengen, in de beste traditie van de grote shouters. Het ontzettend knappe ‘Dead Man’s Blues’ liet niemand onberoerd, bezorgde iederen de welbekende kiekeboellen en hield de Missy Sippy muisstil. Je kon er voorwaar een speld horen vallen en dat heb ik daar nog nooit meegemaakt. Zeer ontroerend moment.

Met dit knap staaltje werk was dan ook het doek gevallen over dit, alweer, heel fijn optreden. Weer een ontdekking erbij in de positieve zin. Als Matt en zijn kornuiten terug in België komen, ga er heen, je zal niet worden ontgoocheld. Volgende week zijn we er weer want dan komt Boo Boo Davis op bezoek. Andere genre, ander kaliber. See you later alligator !!! (Marcel)